Dit is een ideaal boek om op te vallen wanneer je in een winkeltje op de Zeedijk op zoek bent naar vakantieliteratuur om bij weg te dromen. Precies wat mij overkomen is. Het opvallen van het boek in een zee van boeken werd mogelijk omdat de schrijfster een volledige naamgenote is van mijn schoonzus en omdat we deze naamgenote op weg naar zee op de radio gehoord hadden.De schrijfster is filosofe maar schrijft over haar passie, namelijk het leven en werk van Jacques Tati. Filosofie dient hier zoals altijd begrepen te worden als zoektocht naar wijsheid en geluk. Men zou het boek post-filosofisch of gelukfilosofisch kunnen noemen. De talrijke 20ste eeuwse filosofen blijken minder 'performant' dan Jacques Tati om de weg te wijzen naar de ultieme wijsheid en het ultieme geluk ; toch is het boek beslist geen afrekening met de 'hedendaagse' filosofie.
Als generatiegenoot begreep ik na twee paragrafen waar de schrijfster de lezer heen wou brengen. Het gaat over een 'Tati-gevoel' dat ook met eenvoudige pentekeningen in beeld gebracht wordt. De rest van het boek bevat veel details over het werk van Jacques Tati maar die details kunnen het 'Tati' gevoel alleen opwekken als de lezer tenminste 'les Vacances de Monsieur Hulot' of 'Mon Oncle' gezien heeft. Persoonlijk kan ik dergelijke 'levensvreugde' ook terugvinden in andere Franse films zoals la grande Vadrouille met Bourvil en Louis de Funès. Misschien komt dat omdat we die films in onze kindertijd gezien hebben en omdat ze de optimistische geest van de jaren '60 ademen.
Maar Tati heeft inderdaad iets unieks: hij kan iets vertolken wat geen andere regisseur voor of na hem ooit vertolkt heeft. Monsieur Hulot heeft tijd. Hij is geen slaaf van de klok, noch van de technologie, noch van het menselijk opzicht. Hulot is misschien vreemd, maar niet gek. De kijker voelt aan dat het geluk precies te vinden is waar je eenvoudig leeft als een vogelvrije Hulot, en waar je, zonder hoge verwachtingen, je tijd overvloedig kan delen met de anderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten