Ode aan de Arbeid - the Pleasures and Sorrows of Work - is een van de laatste boeken van Alain de Botton. Het boek is minder een essay dan zijn eerder besproken boek statusangst. Het bevat geen uitvoerige filosofische beschouwingen, maar het is eerder een reportage over het fenomeen 'arbeid' waarbij de schrijver peilt naar de drijfveren van mensen die zeer diverse soorten arbeid verrichten: van de kunstenaar die dezelfde boom op tientallen manieren schildert tot de ingenieur die in Kourou verantwoordelijk is voor de lancering van Ariane - raketten. Terecht beschrijft de schrijver zowel de wonderen als de verschrikkingen, en zowel het boeiende als het afstompende. Bij het lezen van dit boek worden twee zaken duidelijk.
Ten eerste voel je vanuit deze 'helicoptervisie' aan dat wij onze arbeid tegelijk moeten eerbiedigen en relativeren; anderzijds toont de schrijver aan dat het precies eigen is aan de mens en zijn arbeid dat relativering vaak niet mogelijk is en dat dat gebrek aan relativering precies een belangrijke motor van vooruitgang is.
Ten tweede besef je na het lezen van dit boek hoe weinig wij weten over de arbeid van anderen terwijl we tegelijk enorm afhankelijk zijn geworden van wat anderen voor ons doen. Het volgen van het moeilijke traject van hoogspanningsleidingen van centrale naar stadsrand maakt duidelijk welke wonderbare werken van medeburgers onmisbaar zijn in ons dagelijks bestaan. Alleen al daarom is dit boek het lezen waard.
In verband daarmee wil ik lansen blijven breken voor meer vulgarisatie van technisch werk. Zie ook mijn vroeger pleidooi in dit verband.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten